اگر دانشجوی تحصیلات تکمیلی و یا مدرس دانشگاه باشید، به احتمال زیاد تا به حال در یک یا چند سمینار و کنفرانس داخلی مرتبط با رشته تخصصیتان شرکت کردهاید. بنا به تجربه شخصی خودم و نیز مشاهدات عینی دوستانم، متاسفانه بیشتر این سمینارها و کنفرانسها از ضعفهای مدیریتی و اجرایی بسیاری چه در هنگام فراخوان، چه در هنگام ثبتنام و چه در طول برگزاری رنج میبرند. گاهی پوسترهای فراخوان با تاخیر یکماهه به دانشگاهها میرسند. گاهی سایت کنفرانس، دارای اطلاعات بسیار کمی در مورد کنفرانس و یا سمینار است. گاهی در صورت زود رسیدن به محل پذیرش، میبینید که کسی آنجا نیست. گاهی گردنآویزهای (یا اتیکتهای) شناسایی کنفرانس را در همان موقع پذیرش با خودکار مینویسند و تحویلتان میدهند. گاهی همان موقع پذیرش شما را سرپا نگه میدارند تا آن کیف معروف! را جلو چشم خودتان از خودنویس، سیدی و برگه یادداشت پر کنند و تحویلتان دهند. گاهی وقتی گردنآویزتان را در هتل فراموش کردهاید، باید یک ساعت برای نگهبان درب محل پذیرایی توضیح بدهید که از شرکتکنندگان سمینار هستید و به خاطر خوردن یک عدد موز یا یک لیوان نسکافه جر و بحث نمیکنید.
از همه این ضعفها که بگذریم، چیزی که تا به حال در وبسایت هیچکدام از سمینارها و کنفرانسهای داخلی ندیدهام، اطلاعاتی در مورد آب و هوا، آداب و رسوم، فرهنگ و قوانین ایران برای شرکتکنندگان خارجی است. چقدر خوب میشود اگر برای یک شرکتکننده خارجی توضیح داده شود که به محض ورود به ایران باید حجاب اسلامی را رعایت کند. چه اشکالی دارد که توضیح داده شود که در روزهای برگزاری کنفرانس، وضعیت آب و هوای شهر محل برگزاری کنفرانس چگونه است تا بتواند به عنوان مثال با خودش لباس گرم بیاورد. باید توضیح داده شود که در ایران و در هنگام گردش در شهر، نمیتواند در ملأ عام، جنس مخالفش را ببوسد. باید توضیح داد که در زمان اقامت در ایران و در صورت بروز مشکل، چطور میتواند به مترجم فارسیزبان و یا پلیس دسترسی داشته باشد. چه اشکالی دارد اگر یک غذای گیاهی هم برای افراد گیاهخوار در طول برگزاری کنفرانس سرو شود. باید حتی در مورد سرویسهای بهداشتی ایرانی محل برگزاری کنفرانس هم توضیحاتی روی وبسایت کنفرانس قرار بگیرد. به نظر من، تنها در این صورت است که شرکتکننده خارجی با یک تجربه دلپذیر ایران را ترک میکند. در غیر این صورت، بدون داشتن پیشزمینه، بدون شک شوکه میشود.
از طرف دیگر در بیشتر کنفرانسها و سمینارها، هیچگونه تمهیداتی برای افراد معلول، مسن، خانمهای باردار، خانمهای دارای بچه شیرخواره و… در نظر گرفته نمیشود. شاید بگویید در هیچ کجای دنیا، چنین مواردی رعایت نمیشود؛ اما اینطور نیست. با این مقدمه میخواهم به سراغ تجربه خودم از دعوت و ثبتنام در یک سمینار خارجی بروم تا ببینید که در کشوری مثل آلمان، سمینارها را چگونه برگزار میکنند.
سال دوم کارشناسی ارشد بودم که روزی روی تابلوی دفتر پست دانشکده، اسم خودم را دیدم. از آنجایی که انتظار دریافت نامهای نداشتم، بلافاصله به مسئول مربوطه مراجعه کردم و پس از امضا، نامه را دریافت کردم. نامه را باز کردم و دیدم که یک دعوتنامه رسمی برای شرکت در یک سمینار بینالمللی در شهر ساربروخن آلمان در زمینه علوم کامپیوتر نظری است که مستقیماً به اسم و آدرس من در دانشکده فرستاده شده است. ابتدا کمی تعجب کردم؛ اما وقتی اسامی برگزارکنندگان آن را دیدم، متوجه شدم که یکی از آنها همان استادی است که چند ماه قبل با ایشان یک پروپوزال برای مقطع دکتری نوشته بودم؛ بنابراین فهمیدم که ارسال نامه، به درخواست ایشان بوده است.
داخل نامه، اطلاعات بسیار کاملی در مورد اهداف سمینار، محورهای سمینار، برگزارکنندگان آن، زمان برگزاری، محل اقامت، هزینه سمینار و… داده شده بود. علاوه بر آن، برای دریافت اطلاعات بیشتر، وبسایت سمینار نیز معرفی شده بود. به همراه این اطلاعات، یک فرم ثبتنام نیز قرار داده شده بود که در آن خواسته شده بود که در صورت رضایت برای شرکت در سمینار، گزینهای را تیک بزنیم؛ گیاهخوار بودنمان را مشخص کنیم؛ در صورت داشتن همراه، تختخواب اضافه درخواست کنیم و اگر به چیز خاصی، آلرژی داریم، آن را مشخص کنیم و سپس آن را به شماره دادهشده فکس کنیم و یا اطلاعات خواستهشده را به ایمیل بخش خدمات، ارسال کنیم. هزینه سمینار هم در پایان سمینار، به صورت نقدی یا با کارت اعتباری گرفته میشد. همین! دیگر خبری از وارد کردن کد ملی، اسکن فیش واریزی به حساب بانک تجارت شعبه دانشگاه، همراه داشتن گواهی اشتغال به تحصیل و… که در سمینارهای داخلی مرسوم است، نبود.
نکته جالب دیگر آن، هزینه پایین آن نسبت به سمینارهای داخلی بود که برای هر روز فقط ۴۰ یورو بود که در آن زمان، هر یورو معادل ۱۲۸۰ تومان بود. این هزینه را میتوانید با هزینههای ۲۰۰-۳۰۰ هزار تومانی کنفرانسهای داخلی مقایسه کنید.
با دیدن شرایط سمینار، خیلی دوست داشتم در آن شرکت کنم؛ اما علاوه بر هزینه ثبتنام، باید هزینههای خرید بلیط هواپیما را هم در نظر میگرفتم که برای یک دانشجو مقداری سنگین بود. به همین خاطر، به منشی دبیر علمی سمینار ایمیل زدم و گفتم که با وجود اینکه خیلی دوست دارم در سمینار شرکت کنم، هزینههای آن کمی برایم سنگین است. ایشان که خانمی بسیار مهربان بودند، در عرض یک ساعت جواب دادند و گفتند که این موضوع را با دبیر سمینار در میان میگذارند. خوشبختانه چند ساعت بعد، ایمیل زیر را برایم فرستادند:
Dear Vahid Damanafshan,
I have good news: our Scientific Director has agreed to offer you free room and board during the seminar week and 600,– Euro travel cost support. You will receive the money in Euro-currency at the end of your seminar participation.
Gladly looking foward to welcoming you in October in our Center.
همانطور که میبینید، نه تنها کل هزینه ثبتنام، اقامت در هتل و… را تخفیف دادهاند، بلکه ۶۰۰ یورو هم به عنوان کمکهزینه خرید بلیط در پایان کنفرانس به من میدادند! با دیدن این ایمیل بلافاصله موافقت خودم برای شرکت در سمینار را اعلام کردم و یاد سمینار داخلیای افتادم که سال قبل در ایران شرکت کرده بودم و برای گرفتن کمکهزینه آن، کلی با مسئولان دانشگاه کلنجار رفته بودم و در نهایت به هر نفرمان، فقط ۱۰ هزار تومان کمک کرده بودند؛ آن هم با نشان دادن کلی سند و مدرک و کارت دانشجویی. این برخورد کشور خودم بود و آن، برخورد یک کشور خارجی که از من فقط یک آدرس ایمیل داشت.
زمان گذشت و من به خاطر اتمام تحصیلم، به سربازی رفتم. شش هفته قبل از سمینار، ایمیلی از طرف مرکز برگزاری دریافت کردم. اولین نکته جالب این ایمیل این بود که کدی را در اختیارمان قرار داده بود تا در صورت رسیدن به محل پذیرش در ساعات غیرمعمول، پشت درب نمانیم و با وارد کردن کد بتوانیم درب را باز کنیم؛ ورودمان را روی کاغذ با تیک زدن اسممان مشخص کنیم؛ اتیکتمان را برداریم و به اتاقهای یکنفره و مجهزمان برویم.
نکته جالب دیگر، راهاندازی یک سایت ویکی و در اختیار گذاشتن اطلاعات ورود به آن برای شرکتکنندگان بود تا شرکتکنندگان بتوانند با همدیگر ارتباط برقرار کنند و به عنوان مثال بتوانند با همدیگر هماهنگ کنند تا در یک ساعت مشخص به فرودگاه نزدیک محل برگزاری برسند و از آنجا یک تاکسی کرایه کنند تا هزینههای سفرشان پایین بیاید. به نظر من این مساله حتی در کنفرانسها و سمینارهای داخلی هم باید در نظر گرفته شود. چه اشکالی دارد حتی برای شرکتکنندگان داخلی هم در بخشی از وبسایت کنفرانس، مسیرهای از ترمینال، راهآهن و فرودگاه تا محل برگزاری را کامل نشان دهیم تا شرکتکنندگانی که برای اولین بار به آن شهر میآیند، بتوانند با کمترین هزینه خود را به محل برگزاری برسانند.
علاوه بر موارد بالا، در سایت سمینار نیز اطلاعات جانبی زیادی در ارتباط با سمینار قرار داده شده بود. به عنوان مثال، در بخشی از آن، حتی نوشته شده بود که اگر به سرویس نگهداری بچه خردسال احتیاج دارید، موضوع را با بخش خدمات در میان بگذارید و یا حتی به نوع سیستمعاملهای کامپیوترهای مرکز برگزاری اشاره شده بود. در بخشی دیگر، نوشته شده بود که به علت سرد بودن هوا، بهتر است با خودتان ژاکت همراه داشته باشید! همچنین پیشنهاد شده بود که یک جفت کفش پیادهروی هم برای گشتن مناطق ییلاقی اطراف مرکز هم همراه خودتان بیاورید. جالب اینجاست که به وجود یک اتاق موزیک با یک پیانوی گراند و دیگر آلات موسیقی هم اشاره شده بود. از دیگر نکات جالب آن، زمان صرف شام سمینار بود که از ساعت ۶ بعدازظهر شروع میشد و تا صبح روز بعد ادامه داشت. توضیحات مربوط به دسترسی به اینترنت هم که از موارد بدیهی موجود بود.
بعد از دریافت این ایمیل، به خاطر سرباز بودنم، موضوع را با مسئولان پادگان برای گرفتن اجازه خروج از کشور در میان گذاشته و پاسپورت و دیگر مدارکم را در اختیارشان گذاشتم. بقیهاش را میتوانید خودتان حدس بزنید: نه تنها موفق نشدم به این سمینار بروم، بلکه تقریباً ۶ ماه پاسپورتم ضبط شد!
چند روز بعد، ایمیل زیر را برای مرکز فرستادم و دلیل نرفتنم را «چند گرفتاری خانوادگی» عنوان کردم و از آنها عذرخواهی کردم:
Dear Ms. …,
I am writing to inform you that unfortunately I will not be able to participate in your seminar due to some family emergencies. I hope very much that you consider me as a participant in your upcoming seminars.
Please accept my deepest and sincerest apologies, and give my best wishes to the professors and the participants.
With respect and warm regards,
Vahid Damanafshan
قصد من از گفتن این تجربه، به هیچوجه سیاهنمایی در مورد اوضاع برگزاری سمینارها و کنفرانسهای داخلی و یا کمرنگ کردن زحمات برگزارکنندگان نیست؛ تنها هدفم این بود که نشان دهم با کمی برنامهریزی و تحقیق درباره نحوه برگزاری کنفرانسهای علمی در کشورهای توسعهیافته میتوان کنفرانس یا سیمناری به یادماندنی برگزار کرد که خاطره آن تا سالها در ذهن شرکتکنندگان باقی بماند.
تجربه شما از شرکت در کنفرانسهای خارجی چیست؟ چه نکات جالبی از آنها به یاد دارید؟ نقاط ضعف کنفرانسهای داخلی چیست؟
در نوشتههای بعدی این وبلاگ، باز هم درباره اینگونه مسایل خواهم نوشت. اگر میخواهید از انتشار این نوشتهها باخبر شوید، میتوانید به طور رایگان، مشترک خوراک «پانویس» و یا مشترک ایمیلی «پانویس» شوید. دقت داشته باشید که برای فعالسازی اشتراک ایمیلی، باید ایمیلی که از طرف وبلاگ برایتان فرستاده میشود را تأیید کنید.
لینک ثابت: https://panevis.ir/?p=1224
نوشتههای پیشنهادی
- جلسه اول کلاس؛ شانسی برای اثرگذاری مفید
- معرفی کتاب خود استاد به عنوان منبع درس: کاری اخلاقی یا غیراخلاقی؟
- پاسخ به چند سوال درباره دزدی علمی (۱)
- درخواست مقاله یا بخشی از یک کتاب از نویسنده آن
- رعایت نشدن قانون کپیرایت در دانشگاهها
- چرا به دانشجو، نمره پاسی نمیدهم؟
- نظرسنجی: علت درس نخواندن دانشجویانم
سلام
من دانشجوي پزشكي هستم و ميخام توي يك كنفرانس خارجي ترجيحا در اروپا براي كسب تجربه شركت كنم
ميشه راهنماييم كنين چطور ميتونم كنفرانس ها رو پيدا كنم و درخواست دعوتنامه بدم؟
شما از کنفرانس درخواست دعوتنامه نمیدید؛ بلکه فقط ثبتنام و شرکت میکنید؛ مگر اینکه شرکت برای عموم آزاد نباشه.
برای پیدا کردن هم میتونید از استادها و یا سایت انجمن کشورها استفاده کنید.
شما خیلی خوبید..مطلبتون خیلی خیلی خیلی راهنماییم کرد،جواب سوالی که از چندین استاد ومشاور نتونستم بگیرم تو همین مطلب و جوابای شما به کامنت دوستان گرفتم. امیدوارم دیگه هیچ مانع بدی سر راهتون قرار نگیره
این هم آدرس اینترنتی DAAD در ایران.
http://www.daad-iran.org/ir/
تلفن
2264951
آدرس دفتر دآآد در تهران
تهران، خیابان دکتر علی شریعتی، خیابان یخچال (روبروی مترو ایستگاه قلهک)، کوچه ی کی نژاد، کوچه اسلامی شرقی، پلاک 10
ساعات کار دفتر دآآد در تهران:
یکشنبه تا پنجشنبه از ساعت 08:00 الی 16:00
لطفا قبل از مراجعه به دفتر دآآد از طریق ایمیل وقت بگیرید.
ساعات حضور مشاور تحصیلی: (هماهنگی از طریق ایمیل)
ایمیل
info@daad-iran.org
ساعات مشاوره تلفنی:
همه روزه از ساعت 11 الی 13
میخواستم برای راهنمایی هموطنان عزیزم یه خلاصه از طریقه پذیرش در دانشگاههای آلمان بگم. اینجا پذیرش مخصوصاً برای مقطع دکترا فقط و فقط به استاد رهنما که در زبان آلمانی ( Dr Vater) گفته میشود، بستگی دارد و به این صورت است که متقاضی باید از طریق اینترنت دنبال استاد رهنما در رشته مورد نظر بگرده. بعد باید درخواست تحصیل رو براش بفرسته. اگر استاد رهنما پذیرفت که کار تمومه. باید برای مراحل بعد که درخواست ویزا و بقیه ماجراها هست، اقدام کنه. برای تحصیل از دیپلم یا لیسانس داشتن مدرک زبان آلمانی لازم است اما از فوق لیسانس به بالا زبان انگلیسی یا آلمانی هر دو قبوله هر چند که اساتید در شرایط یکسان، بیشتر مایل به پذیرش کسانی هستن که آلمانی بلدند. معدل از ۱۵ به پائین هیچ شانسی برای پذیرش ندارد. برای دکترا بهترین کمک، اول داشتن مقالات چاپ شده در نشریات، بعد معدل بالا هست. اگر موفق به پذیرش شدید، میتوانید از موسسه DAAD که در ایران هم شعبه دارد برای بورسیه اقدام کنید . این موسسه در صورت پذیرش شما، کلیه هزینههای تحصیل را پرداخت میکند. با جستجو در اینترنت آدرس موسسه DAAD در ایران را پیدا میکنید
سلام من میخام یه نامه برای یه کنفرانس خارجی بدم که کمی توی هزینه ها تخفیف بگیرم میشه اون متن نامه تان رو به ایمیل من بفرستید
با سلام و ممنون از مطالب خوبتون
یه سوال داشتم که نمیدونم اینجا بشه پاسخ داد یا نه؟
میخوام درباره اعتبار کنفرانس های خارجی بدونم، از چه طریقی بفهمیم یه کنفرانس بین المللی خارج از کشور معتبره یا نه؟
به طور خلاصه: به لیست استادان مدعو، سخنرانان اصلی-اعضای کمیته علمیش دقت کنید. در این باره میتونید با استادانتون مشورت کنید.
خیلی حرص خوردم بخدا
اوایل نمی دونستم چرا باید مملکت ما اینقدر فلاکت زده باشه اما طی چند سال اخیر هر روز دارم مطمئن تر می شم که از ماست که بر ماست
سلام جناب دامنافشان
از اینکه این مطلب رو منتشر کردید بسیار سپاسگزارم. قرار هست اسفندماه امسال کنگره ای دانشجویی در دانشگاه ما برگزار بشه و من هم یکی از اعضای کمیته برگزار کننده هستم. ممنون میشم اگه تجربیات یا پیشنهادی که بتونه در برگزاری هرچه بهتر این کنگره به ما کمک کنه رو بیان کنید. منظور من بیشتر موارد ریز و جزیی مثل “ارایه اطلاعات مربوط به آب و هوا” هستش. و یا اگه سایت یا منبعی رو می شناسید که بتونه در این مورد به ما کمک کنه، معرفی کنید.
شاید یه پست مفصل در این مورد بنویسم. فقط اگه مهمان خارجی هم دارید، خواهش میکنم به عادات غذایی این بیچارهها هم توجه کنید. چند وقت پیش توی یه کنفرانس بودم. یارو مهمون خارجیه اصلاً گوشتخوار نبود و تقریباً هیچکدوم از غذاهای کنفرانس رو نمیتونست بخوره.
راه حل اينست: وزارت محترم علوم يك افرادي متخصص از همه رشته ها دائما بفرستد به محل كنفرانس وبراي گزارش اعتبار ان و كيفيت اجراي امور و داوري و اينكه ايا وعده چاپ در مجلات را كه ميدهند صحيح است يا نه.
بايت هيئت داوري شايسته و اهل علم و مداقه انجا حاضر باشند و الا بسياري از تحركات در اين زمينه وقت كشي است. اگر مقاله اي از زمينه اي انتخاب ميشود بايد داوري اشنا به ان حيطه هم دعوت شود و در جلسه بصورت رسمي از اول تا اخر بطور دقيق و عالمانه مسائل را تحليل كنند. …..بله بايد ناظر دولتي باشد و الا امور صلاح نمييابد. يك پليس براي نظم يك چهارراه كافي است پليسي كه منافع شخصي در نظر ندارد بلكه اجراي امر حكومتي را مد نظر دارد و بس.
بنده هم در دومين دور يك كنفرانس شركت كردم. مقاله را به موقع فرستادم. و به موقع در سالن حاضر شدم اما هنوز جمعي انجا نبودند و .. با تاخير شروع شد و و عذر خواهي
تازه همان وزن اي هم كه داشت مادامي بود كه اقاي دكتر صفاپور (كه اتفاقا استاد رياضي 1 بنده در ترم 1 برق فردوسي، بودند) به جلسه داده بود و با رفتن ايشان در نيمه پاياني كاهش پيدا كرد
ايشان خودشان اول ارائه دادند و هنگام ارائه ها وقت را ياد اوري ميكردند.
سلام عزیزم
میخواستم درخواست اولیه رو که برای حضورت تو کنفرانس رو دادی برام بفرستی (که توش مشکلات مالی رو عنوان کردی).
با تشکر
چیز خاصی ننوشتم. فقط گفتم خیلی دوست داشتم توی سمینارتون شرکت کنم؛ اما متاسفانه چون از لحاظ مالی مستقل نشدم، در تامین هزینههاش دچار مشکل هستم. ممنون میشم اگر …
سلام
خیلی به نکات خوبی اشاره کردید حالا همه این مسائل ک پول زیاد میگیرن امکانات کم میدن تو کنفرانس داخلی ی طرف بدبختی. اینکه نزاشتن برید ی بدبختی دیگست
امیدوارم بهای بیشتری به علم بدان
لطفاً از این به بعد پینگلیش ننویسید.
با سلام و عرض ادب و احترام/(آقا وحید منو معتاد سایتتون کردید رفت پی کارش)
از خوندن این مطلب چشمانم لبریز از اشک شد/چقدر ما در مملکت خودمون غریبیم و در جاهای دیگه …. اشکم به خاطر مصیبت های ماهاست و به خاطر غربتمون در وطن خودمون/
البته من جای شما نبودم و به قول معروف صلاح مملکت خویش خسروان دانند و حتما شما در اون شرایط بهترین تصمیم رو گرفتید/ وگرنه به هر ترتیبی که شده حتی با گذاشتن وثیقه و یا حتی چند روزی جیم زدن از خدمت مقدس سربازی (که برای ما جوانان این مملکت، چیزی جز اتلاف وقت و اعصاب عزیزمون نیست) و حتی با قبول مقداری اضافه خدمت (مثلا اگه 15 روز جیم می زدید، 45 روز اضافه می خوردید) به این سفر می رفتم/به قول شاعر : نعمت روی زمین قسمت پررویان است، خون دل می خورد آنکه حیایی دارد/سلامت باشید و لبریز از شادی
متاسفانه با دورویی تمام، پاسپورتم رو ازم گرفتن و حدوداً ۶ ماه دیگه پسش دادن! یکی از سوالهایی که بعد از گرفتن پاسپورت ازم میپرسیدن، این بود که شب کجا میخوابید؟! بعضی وقتها میخواستم سرم رو به دیوار بکوبم.
سلام مطلبتون عالی بود
یکی از ضعفهایی که نه فقط در سمینارها بلکه کلاً در اماکن عمومی دیده میشه کم لطفی یا بی توجهی به مشکلات افراد نابینا یا کم بینا هستش. مثلاً در متروی یکی از کلان شهرها تباین رنگی خوبی بین دربها و زمین سکو نیست. هیچ گونه خط راهنمای روشنی هم برای هدایت از پله های ورودی به سمت قطار در نظر گرفته نشده. فقط از طریق مهتابی ها و چراغهای سقف میشه راه رو پیدا کرد.
در سمینارهایی هم که شرکت داشتم غالباً نور سالن کم بود فقط در پله های یک سمینار چراغهایی تعبیه شده بود که به خوبی می تونستم لبه های پله رو تشخیص بدم. عمده نگرانی نه بخاطر صدمه دیدن یا زمینه خوردن (چون وجود فرش یا موکت تا حد زیادی ایمنی میاره) که بخاطر آبروریزی یا به اصطلاح ضایع شدن جلوی مهمانان استرس و فشار روانی را دو چندان می کند.
سلام خوشحالم از اینکه با سایت شما آشنا شدم
و متاسفم از اینکه نشد که برید
خوشحالم از اینکه مطالبتون رو با ما به اشتراک میزارید
منم یک چالش توی سایتم گذاشتم که دوستانی شرکت کردند خواستید شما هم شرکت کنید
http://www.rezaei.id.ir/1393/10/%da%86%d8%a7%d9%84%d8%b4-%d9%85%d8%b9%d8%b1%d9%81%db%8c-%d8%b3%d8%a7%db%8c%d8%aa.html
موفق باشید
سلام. مطلب خیلی جالب و مفیدی نوشتید. این همه بی برنامگی در کنفرانسهای داخلی واقعا جای تاسف دارد. نکته ای که نظرم را جلب کرد این بود که نوشته اید در سال اول ارشد مشغول نوشتن پروپوزال دکتری شدید. من تازه ارشد را شروع کردم و میخواستم از شما سوال کنم که چه طور میتوانم مثل شما در حین خواندن ارشد موضوع تز دکتری را برای خودم مشخص کنم. بیشتر دانشجوها تا سال دو ارشد هم موضوعی برای پایان نامه ندارند چه برسد به دکتری! آیا پروپوزالی که رویش کار کردید مربوط یا نزدیک و یا ادامه ی پایان نامه ی ارشدتان بود؟ ممنون میشوم راهنماییم کنید.
من تابستون بعد از ترم دو ارشد، نوشتن پایاننامهم رو شروع کردم و میخواستم که سهترمه ارشدم رو تموم کنم که متاسفانه سیلابس گروه این اجاره رو نمیداد.
بله. موضوع هر دو در یک راستا بود.
با سلام
اقای دامن افشان 23امین همایش بین المللی مهندسان مکانیک اردیبهشت سال اینده برگزار می شه.و وظیفه من تهیه دعوت نامه برای شرکتهای خارجی هستش خواستم از تجربتون استفاده کنم وبهم کمک کنید که بتونم این دعوت نامه رو به بهتری نحو اماده کنم ودر واقع محتوایه دعوت نامه چطوری باشه پیشاپیش ازهمکاریتون ممنونم
دعوتنامه رو با چه فرمتی میخواید آماده کنید؟ پیدیاف یا به صورت متن داخل ایمیل؟
باید برای شرکتهای خارجی ایمیل بشه
قبل از هر چیز پیشنهاد میکنم پستهای مربوط به نوشتن ایمیل رسمی رو بخونید.
سعی کنید حتماً از ایمیل رسمی همایش استفاده کنید. محتوای ایمیل هم باید مختصر و مفید باشه. لازم نیست همه توضیحات، نحوه ثبتنام، مدت زمان همایش و… توی ایمیل ذکر بشه. کافیه فقط انتهای ایمیل، به سایت رسمی همایش لینک بدید.
و نکتهای که خیلی مهمه، نبودن اشتباه گرامری توی متن ایمیل هستش.
اگر نکته خاصی مدنظرتون هست، بگید تا توضیح بدم.
وظیفه من فقط تهیه کردن متن دعوت نامه است اگه وارد جزئیات بشید وبگید که محتوایه متن دقیقا چی باشه ممنون می شم
وارد جزئیات نمیتونم بشم؛ چون میشه الگو دادن.
پیشنهادی که دارم اینه که ایمیل از طرف دبیر اجرایی یا دبیر علمی همایش فرستاده بشه. متن ایمیل هم میتونه اینجوری شروع بشه: «اسم من فلانی است، دبیر علمی 23امین همایش بین المللی مهندسان مکانیک. بسیار خوشحالم که به اطلاع شما برسانم، این همایش در تاریخ x تا x در شهر X برگزار میشود. در این همایش، تمرکز ما بر روی موضوعات x و X است و…»
در آخر هم میتونید بگید برای کسب اطلاعات بیشتر درباره همایش، به وبسایت همایش مراجعه کنید.
با سلام
خیلی ممنونم از ارائه مطلب مفیدتون و تشکر ویزه بابت نوشتن این پست، عرض کردید کهسال دوم دوره ارشد بودید و با یکی از استادان آنجا یک پورپوزال در مقطع دکترا نوشته بودید!!!این مطلب که گفتید خیلی برام جالب و بسیار مبهم و سوال انگیز بود که چطور می شه یک دانشجوی ارشد با استاد خارجی در نوشتن یک پروپوزال آن هم در مقطع دکترا همکاری داشته باشه؟؟؟؟ اگر امکانش هست راهنمائیم کنید که چطور می تونم من هم این فضا را در رشته تحصیلیم برای خودم بوجود بیارم، چطور باب این کار با اساتید خارجی باز می شود؟؟؟
خیلی ممنون می شم اگر راهنمائی بفر مائید
توضیحش مفصله. من قبل از اقدام برای پذیرش، لیست تمام استادهایی که توی دنیا روی موضوع پایاننامه ارشدم کار میکردن رو تهیه کردم؛ تعداد دانشجوهای دکتریشون رو یادداشت کردم؛ مبالغ گرنتشون رو وارد لیست کردم؛ وبسایت دانشجوهای دکتریشون رو بررسی کردم. بعد طبق معیارهای خودم و بر اساس یه اصولی، یکی یکی باهاشون تماس میگرفتم. نکته خیلی مهم در اینجا، مهارت در ایمیل فرستادن و رعایت اصول فرستادن ایمیل هستش.
در مورد پروپوزال، استادی که باهاش به توافق رسیدم، میخواست از یه موسسه صنعتی واسم فاند بگیره. به خاطر همین ازم خواست نوشتن یه پروپوزال رو شروع کنم. منم به انگلیسی نوشتمش و براشون فرستادم. ایشون هم ویرایشش کرد و به زبان آلمانی ترجمهش کرد و به همراه بقیه مدارک تحصیلیام تحویل اون موسسه داد. به نظر شما این عجیب و سوالبرانگیز هستش؟
سلام
میشه لطفا ایمیلی که واسه گفتن بالا بودن هزینه ها و گرفتن تخفیف به سمینار زدید را واسم بفرستین؟
منم قراره تو کنفرانس خارجی شرکت کنم که هزینه ثبت نامش 400 دلاره و میخوام اگه بشه ازشون تخفیف بگیرم.
ممنون میشم اگه کمکم کنید
سلام
الان یادم نیست دقیقاً چی نوشتم. ولی ایمیل رو با معرفی خودم شروع کردم. زمینه مطالعاتیام رو گفتم و گفتم که این سمینار به این دلیل و این دلیل میتونه بهم کمک کنه. در آخر هم رزومهام رو پیوست کردم. در ضمن یادتون باشه که حتماً از ایمیل آکادمیک استفاده کنید. راهنمای نوشتن ایمیل رسمی رو هم ببینید.
برگزار کننده کنفرانس یکی از سه دانشگاه برتر کشور بود و حامی اصلی هم یکی از نهادهای دولتی مهم. قطعا درک می کنید که چرا ترجیح دادم اسامی رو ننویسم.
ممنونم از مطالب جالبی که نوشته بودین، به خصوص برای من ملموس بودند چون که من منشی یکی از معتبرترین کنفرانس های بین المللی بودم که اسفند 92 برگزار شد. خیلی از ایرادایی که از سمینارهای داخلی گرفته بودید در سمینار مذکور واقعاً وجود نداشت و همین طور که گفتم یکی از بهترین و مهم ترین کنفرانس های داخلی بود که مهمانان و سخنرانان خیلی ویژه ای!! داشت.
فقط خواستم به عنوان کسی که درگیر برگزاری کنفرانس 750 نفری بوده -ضمن تایید مشکلات مدیریتی و برنامه ریزی های علمی و اجرایی- یادآور بشم که شرکت کنندگان محترم این گردهمایی ها هم کاملاً عاری از تقصیر نیستن. با این که توی سایت کنفرانس خیلی از مطالب اطلاع رسانی می شه دوستان عزیز اغلب به خودشون زحمت نمی دن که به این اطلاعات یه نگاهی بندازن، به موقع و با تکمیل اطلاعات صحیح ثبت نام کنند یا حتی مقالات رو به موقع بفرستن (طبق آمار 8 ساله بیش از 95% مقالات ارسالی در آخرین روز مهلت ثبت نام ارسال می شوند تازه 3% دیگه هم کلاً بعد از اتمام مهلت یادشون میفته مقاله بفرستن!)
اینا فقط چندتا مثال بود ولی توی کشوری مثل آلمان که همه ملت با برنامه کار و زندگی می کنن اگه 10-20 نفر خارجی برنامه هارو مختل کنن مشکل خاصی پیش نمی آد اما تو مملکتی که 98% افراد اصلاً اهمیتی برای برنامه ریزی (حالا خوب یا بد) کنفرانس قائل نیستن به خدا اجرای هر برنامه ای غیر ممکنه!!؟
می دونم هیچ کس دوست نداره که ازش انتقاد بشه پس بهتره اول از خودمون انتقاد کنیم.
ممنون که توضیح دادید. فقط یه سوال: کنفرانس شما، از این کنفرانسهای دانشگاهی بود یا از این کنفرانسهایی که بعضی از شرکتها و موسسات برگزار میکنند؟
تو کشور ما همه چی به پول ختم می شه. حتی علم و دانش هم به مقدار زیادی تحت تاثیر پوله. برای همینه که همیشه به جای پیشرفت پس رفت می کنیم! این حقیقتیه که متاسفانه نمی شه تغییر چندانی بهش داد. من خودم یه مقاله نوشتم توی همایش شرکت کردم و به صورت پوستری پذیرفته شد. برای یه مجله ایرانی معروف فرستادم و بماند که داوران مقاله موضوع رو که نفهمیدن هیچی تازه گفتن کارت صلاحیت نداره اونم بعد از یک سال! اما جالبه بدونید تو همین فرصت یک ساله که از مجله ایرانی ناامید شده بودم مقاله رو برای یه مجله خارجی فرستادم که مجله خیلی معتبری در انگلیس بود و هر مقاله ای رو چاپ نمی کرد . علاوه بر راهنماییهای واقعا ارزشمندشون اونم خیلی محترمانه، بعد از 2 بار ویرایش چاپ شد. مجله ایرانی به محض اینکه اینو فهمید علیرغم حرفهای ناامید کننده و ناجور داورانش، پذیرش مقاله ام رو اعلام کرد!!!! چه کنیم اینجا ایرانه دیگه…..
با بغض این نوشته ها رو خوندم. هفت یا هشت بار در کنفرانس های داخلی ، تنها مقاله دادم و هزینه کردم و هیچ استادی کمکم نکرد.
دانشگاه ها هم یک ریال پرداخت نکردند.
اشکم جایی الان دراومد که نوشته ی اونها رو خوندم. مبنی بر کمک هزینه…
یکی از استادامون تو پیام نور تعریف می کرد که مقاله ایشون در یک کنفرانس معتبر آمریکا برای ارایه حضوری پذیرش شده بود و از ایشون به عنوان 10 سخنران برگزیده دعوت کرده بودند حالا به دلایلی نگذاشته بودند بره، مقاله اشو خواسته بود تو یک کنفرانس پیام نور ارایه بده اونهم به خاطر اینکه در حد فهم داوران باشه فارسی اونو فرستاده بود واسه دبیرخانه. می گفت در عرض چند ساعت نتیجه اعلام شد:”جناب آقای ……مقاله شما به عنوان پوستر(!) در ……همایش ملی …… پذیرفته شده است. لطفا نسبت به واریز مبلغ………….. تومان به حساب……والی آخر. می گفت دیگه من هم یه پوزخندی زدم و نتیجه تحقیقاتمو فرستادم یه مجله که مابقی اش دیگه ولش.
سلام
به نظرتون من که تازه کارشناسی رو تموم کردم تو همایش دین و تکامل که تو شهرکرد برگزار میشه شرکت کنم ؟اصلا حواسم به هزینه نبود!مقاله ام که آماده شد(از ترجمه و سر هم کردن چندتا مقاله انگلیسی و فارسی) ییهوو هزینه 60000 تومنی رو دیدم!مقاله ام رو هم فرستادم!
یه همایش دیگه (اولین کنگره ملی زیست شناسی و علوم طبیعی ایران)هم به صورت مجازی برگزار میشه که هزینش حداقل100000 تومنه . اون چی؟
راضیه خانم قطعاً من از بار علمی این همایشها خبر ندارم. پیشنهاد میکنم بعد از مشورت با استادان رشته خودتون و یا دانشجوهای سال بالاییتون تصمیم بگیرید.
خیلی خوب نوشتید… مثل همیشه.
من هم تجربه شرکت کردن و همکاری در برگزاری همایش ها رو داشتم! اما راه حل چیه؟!
برای همهی این مراسمها به تجربه نیاز داریم. اشتراک تجربه ها از اون هم مهمتره.
ما هنوز قالب های پیش فرضی که روش فکر کنیم برا اینجور برگزاری ها نداریم…. چه برسه به انعطاف در عملکرد.
یعنی اصلا بدون فکر کردن به آنچه مرقوم فرمودید پیشوند همایش میشه بین المللی.
البته نمیتونم از تجربه های مثبت هم نگم. ولی وقتی بررسی کردم، به این نتیجه رسیدم که خوب برگزار شدن همایش تو ایران خیلی ارتباطی با برنامه ریزی و مدیریت و پیش بینی نداره. غالب اوقات به استفاده از امکانات موجود محدوده. حالا اگه این امکانات به یک رییس وصل باشه، اون کنفرانس هم خوب برگزار میشه.
بله حق با شماست. دبیر اجرایی یه سمینار یا کنفرانس میتونه تمام تجربیات خودش در طول برگزاری سمینار رو یادداشت کنه و در اختیار دبیر اجرایی سال آینده بذاره. بعد از چند سال، مجموعه خیلی خوبی از تجربیات جمعآوری میشه که با رعایت اونها میشه کیفیت برگزاری سمینارها و کنفرانسها رو بالا برد.
شاید؛ اما همه چیز به امکانات بستگی نداره. مثلاً قرار دادن اطلاعات کامل درباره شهر، آب و هوای شهر، راههای زمینی و هوایی رسیدن به شهر و… در وبسایت کنفرانس، احتیاج به هیچگونه هزینه و امکاناتی نداره.
🙂
چی درست هست. حتی خوندن مطالبی از این قبیل برام تکراری شده. با این حال جالب بود. متشکرم.
بنظرم، «تیکت» صحیحتر از «اتیکته».
حق با شماست؛ اما در فارسی، کاربرد «اتیکت» تغییر پیدا کرده. بنابراین مجبور شدم از «اتیکت» استفاده کنم.
واقعا وقتی اینو خوندم دلم خواست برم اونور زندگی کنم
بسیار جالب بود ، ممنونم از اینکه تجارب خودتون رو برای کمک به دیگران به اشتراک میگذارین .
سلام
واقعا جالب بود.
سلاممطلب جالبی رو عنوان فرمودین. شهریور دانشگاه […] سمیناری تحت عنوان نظریه […] برپا کرد. چشموتون روز بد نبینه، مدیریت افتضاح!
غذا در حد غذای سلف هم نبود!
کسی چشمش به سرویس نمی افتاد!
مهمونا رو تا دور میدون امام هشهر برده بودن نفری 10 هزار تومن باهاشون حساب کردن!
تقلب هم در این جور سمینارا که تا خدا بخواد زیاد.
خلاصه با این نوشته من رو یاد اون سمینار انداخت و شما هم تقریبا همه مسایل و مشکلات رو به خوبی بیان کردین.
————————-
با عرض پوزش، اسم دانشگاه و سمینار حذف شده است. دامنافشان
سلام وحید عزیز
بسیار سپاسگزار از مطلب قشنگ و بدردبخوری که در سایت بارگزاری کردید. کاشکی ماهم این روحیه را داشتیم که تجاربمان را با بقیه به اشتراک بگذاریم. بهرصورت خیلی ممنون
بیشتربنویسید
سلام و خوشحالم که این نوشته، مورد توجهتون قرار گرفته.
راستی فامیلیتون منو یاد روزهای خیلی خوبی که توی زابل گذروندم، انداخت.