تا حالا به معیارتون برای ازدواج یا شروع رابطه فکر کردید؟

سلام عرض ادب محمد عظیمی هستم دکتری روانشناس بالینی از شیراز یک خانم پخته و با شخصیت و دارای شعور اجتماعی بالا. فردی که قدرت حل مسأله دارد . در برابر مشکلات تسلیم نمیشه جهت رابطه دوستی سالم به شماره 09335855398تماس بگیرد. منظورم از دوستی، کسی که بیشترین انرژی رو براش میزارید.انتخاب شریک میتونه به کلی زندگی آدم رو تحت تاثیر قرار بده ، باید دانش و آگاهی داشته باشد و واقع بینانه به سرنوشتی که بر او در زمان و مکان خاصی که قرار دارد تحمیل شده بپذیرد

اصالت و ریشه
پر بودن ظرفیت فرد و پر بودن چشمهای فرد
تحصیلات
شعور و درک و محبت و مهربانی

مرد هستم،سمستر اول دانشگاه کامپیوتر ساینس، فک کنم 18 سال دارم
به نظرم خودم !
چیزی که دو فرد ره به یک دیگر می رساند سطح سواد و خاصتاً ظرفیت آنها می باشد، ما قرار است زندگی خود را با طرف مقابل نصف کنیم، خوب این یک ظرفیت متقابل برای برداشت دارد..
ازدواج پسر پادشاه با دختر دهقان و یا برعکس، قصه دوران کودکی ماست ، در بزرگی چیزی که دو فرد را به یک دیگر می رساند معیار های زندگی آنهاست.

17 سالمه-
جذب افراد غیرقابل پیش بینی و خلاق میشم. افرادِ رک. کسی که برای کارهاش چارچوب تعیین نکنه. بی پروا! همینطور هم از آدمای متعصب فراریم

سلام استاد
26 سالمه، لیسانس برق، خونواده معمولی رو به مذهبی 🙂

ملاکم واسه ازدواج اینه که طرفم مثل خودم از همه مهمترخل و دیوونه باشه، نترس باشه و ریسک پذیر، ملاک بعدی… سر کیو داریم کلاه میزاریم؟ زیبایی ظاهری واسه همه مهمه و به نظرم ظاهر یه آدم تا حدود زیادی اون آدم رو به شما معرفی میکنه همونطور که شاعر میگه : رنگ رخساره خبر میدهد از سر ضمیر.. و ملاک آخر هم اینه که به قول فرنگیا اصطلاحا کمستری(chemistry) طرف مقابل باهام بخونه

خط قرمزهام هم اینه که طرف منفی باف و (naysayer) نباشه، تنبل و خودخواه نباشه و از همه مهم تر مغرور نباشه.

سلام
38 ساله. کارشناسی ارشد

با ایمان- مهربون و بااحساس- مستقل از لحاظ فکری و شخصیتی- اهل مطالعه و کار و تلاش
خط قرمزها: خیانت. اعتیاد

مرد هستم دکترای پژوهش هنر ۵۵ساله
بنظرم اخلاق جایگاه مهمی دراین موضوع دارد، و می تونه به ثبات زندگی شکل بده و زندگی رو قشنگ کنه.

۳۵ سال، دانشجوی دکترا، خانواده نه مدرن و نه سنتی خشک ( مابین)
من فکر می کنم معیارهای انتخاب همسر یک مساله دینامیک هست و هر چه سن می ره بالا یک سری معیار تعدیل می شه و یک سری سخت گیرانه می شه…قبول ندارم که می گن با بالارفتن سن لزوما توقع فرد می ره بالا، در خیلی موارد هم اتفاقا فرد منطقی تر می شه و به قول معروف سازگاریش با تعارضات دنیای اطرافش بیشتر می شه – چون محدوده دیدش با تجربه تعامل با آدمهای مختلف بیشتر شده و از این لحاظ منعطف تر میشه. اون چیزی که من این روزها خیلی درگیرش هستم و باعث میشه دایره انتخاب های من رو محدود کنه شاید واقع شدن در دنیای نه مدرن و نه سنتی است که شاید خیلی از هم نسلهای من که در اوایل دهه ۶۰ به دنیا امدن بفهمن چی می گم… به خصوص اینکه مثل من در کشوری مثل استرالیا باشی و خب رنج افراد فراری از مذهب بسیار زیاد و آدمهای متعادل نه خشک مقدس و نه مدرن به معنای عام کلمه بسیار بسیار کم… و لذا معیار اولیه ام برای جذب شدن به سمت یک نفر واقع بودن در این رنج سبک زندگی و اعتقاده که متاسفانه خیلی زیاد نیست… نمیتونم بگم تحصیلات برام ملاک نیست و مثلا دیپلم و فوق دیپلم خیلی برام خوشایند نیست ( تجربه ام می گه برقراری ارتباط با افرادی که سطح تحصیلاتشون خیلی زیاد فاصله داره با ادم، میزان مسایلی که دو طرف می تونه با هم شیر کنن و از ان لذت ببرن کمه – چون سطح دغدغه ها متفاوته)- اینکه با فرد مقابلم حرف برای گفتن داشته باشم ( سکوت و تلاش برای برقراری ارتباط خیلی در رابطه جذاب نیست و این هم بر می گرده به همسان بودن سطح تجربه و آگاهی افراد)- با رشد طرف مقابل مشکل نداشته باشه و براش قابل درک باشه که همه افراد در محیط خانواده حق رشد کردن دارن و چه خوب که همدیگر رو تشویق کنن به جای اینکه مانع رشد و باعث انقباض طرف مقابل بشن… خیلی هایپر نباشه و میزان انرژیش با من در یک سطح باشه تا رفت و برگشت ارتباط صورت بگیره…هوش هیجانی بالا هم جذابه چون می تونن و قادرن که رابطه را مدیریت کنن…

سلام آقای دامن افشان.

من سینا هستم یه پسره 20 ساله

یه مدتی میشه که همراه شما در صفحات مجازی هستم.

به صورت اتفاقی با صفحه Instagram شما آشنا شدم ( یادمه داشتم در مورد Bit coin تحقیق میکردم که به یه پست از شما بر خورم که نسبت به بقیه کاربرای ایرانی متفاوت تر در موردش نوشته بودید ).

خلاصه همین باعث کنجکاویم شد و یه سرک به بقیه پستاتون کشیدم که واقعا منو جذب کرد و از اون موقع همیشه در جریان موضوعات اجتماعی که مورد بررسی قرار میدید هستم و مشتاقانه منتظر مطالب جدیدتر شمام,

چون احتمالا خودتون خوب میدونید که در فضای مجازی ما بعضی موقع پیدا کردن یه جایی که وقعا به قصد آموزش و آگاهی باشه چه قدر سخته. ( البته ناگفته نماند که باید اعتراف کنم بعضی موقع احساس میکنم زبون گزنده و رک گویی دارید که زیاد مورد پسند من نیست ولی در کل شما یکی از بهترین کسایی هستید که من از زمان آشنایی با Instagram دنبال میکنم 😉 ).

و اما در مورد پست آخرتون که موضوع روابط عاطفی و Crush رو مطرح کرده بودید و تشویق به گفتگو در موردش، من رو بیش از پیش ترغیب کرد که بخوام در موردش با یکی صحبت کنم یا شاید ازش مشاوره، نکته یا چیزی بگیرم.

راستش شما تو دنیا دومین نفر ( بعد از یک مشاوره خانواده ) هستید که میخوام داستان خودم رو باهاش در میون بزارم.

این داستان زمانی اینقدر برام سنگین بود و دچار سردرگمی شده بودم که تصمیم گرفتم برم پیش یه مشاوره ولی نمیدونم چرا بعد از گذشت 3 جلسه که رفته بودم پیشش دیگه میلی به ادامه نداشتم ( انگار چیزی که میخواستم رو بهم نمیگفت ).

اما حالا داستان از چه قرار بود…

از خودم بگم که من یه جورایی آدم حساس و احساسی هستم و خودم رو همیشه یه ماجراجوی احساسی میدونم البته این موضوع باعث شده که از بچگی حتی از نزدیک ترین افرادم مورد تمسخر یا حتی شماتت قرار بگیرم واسه همین هم تا میتونم همیشه این قبیل موضوعات مخفی میکنم یا تو خودم میریزم.

من حتی عشق دوران کودکی داشتم که تو دوران ابتدایی ،دبستان عاشق یه دختر خانم شده بودم که البته داستانش مفصله و در این نامه نمیگنجه.

ولی میخوام بگم که آدمی بودم(در گذشته) که همیشه به عشق در نگاه اول اعتقاد داشتم ولی…….

کمی بگردم به گذشته: وقتی خودم تو دوران راهنمایی یا قبل تر به یاد میارم فک میکنم اون موقع شادتر بودم و علی رقم قولی که به خودم دادم انگار دلم واسه اون دوران تنگ شده، من توی سمپاد ( مدارس استعداد های درخشان درس میخوندم) و توی دورانی از ابتدایی قبول شدم که یه سری خانواده ها برای بچه هاشون میلیونی خرج میکردن ولی من در کمال ناباوری خودم و خانواده طوری بدون هیچ کلاسی تو این مدارس پذیرفته شدم که همیشه باعث غرورم میشد

ولی ای کاش هیچ وقت این راه رو نمیرفتم.

روزا سپری شد و من رسیدم به دبیرستان، دوم دبیرستان بودم که با افت شدید درسی مواجه شدم و به خاطر مشکلاتی که با معلم ریاضی و صد البته اون معاون ….. داشتم ( تو اون …… فحشش دادم!) وسط سال از تیزهوشان اومدم بیرون تغییر مدرسه یا به نوعی یه کوچ اجباری زدم

و همین بود شروع سرکوفت های هر روزه مادرم.

جلوتر رسیدم به کنکور: کنکور اولم سال 95 بود که خوب نبود بنابراین یک سال دیگه پشت کنکور موندم تا برای 96 آماده شم که تو این یک سال پاک نابود شدم.

ولی حداقلش در رشته مورد علاقم مهندسی شیمی تونستم قبول شم.

تازه وارد دانشگاه شدم و محصور جو دانشجویی و امثال مسائل دیگه ای که حتما خودتون خوب میدونید که دیگه واردش نمیشم.

حتما خودتون تجربه کردید: تو سیستم آموزشی کشور ما دانشگاه رو محلی واسه آشنایی بیشتر دختر و پسر میدونن بر عکس مدارس غرب که از ابتدا با هم رشد میکنن.

و این موضوع کراش و عاشقی و روابط عاطفی؛ اصلا با دانشجو و دوران دانشجویی بیگانه نیست و حتی جزوی از اونه، همیشه گوشه و کنار یه گروه دانشجویی رو پیدا میکنید که دارن در مورد این موضوع ها بحث میکنن.

ولی من همیشه خودم رو ازش دور میکردم قاطی این جور گروه ها نمیشدم یه جورایی بعد از فشار کنکور دیگه احساس پیری میکنم. و حتی اول دانشگاه به خاطر مسائلی فشار شدید روحی تجربه میکردم و حتی کمی تا الان.

و اما اون :

جلوتر بهتون گفته بودم که همیشه آدمی بودم که به عشق در نگاه اول اعتقاد داره و همیشه منتظره آدم رویا هاشه که مثل یه طوفان، صاعقه، مثل یه رگ بار بهاری پیداش بشه،

ولی این فرق داشت، این بار فرق داشت اصلا متوجه نشدم اولین بار کی متوجه حضورش شده بودم.

خلاف چیزی که میدونم و اون اینه که عشق هم کلاسی و هم رشته ای آخر عاقبت نداره من تو این راه قرار گرفتم.
اون دختر که به طور اتفاقی ( تاکید میکنم اتفاقی ) هم اسم عشق دوران کودکی منه،( اینو بعدا فهمیدم)
داره منو ویران میکنه هر روز و هر شب وقتی سر به بالش میذارم فکرش منو به آشوب و مرز جنون میکشونه و گاهی از فکر کردن بهش قلبم به درد میاد.
انگار هر چی بیشتر در موردش میفهمم بیشتر عاشقش میشم و اون یه جورایی نقطه کمال منه و چیزایی رو که همیشه میخواستم بهش برسم رو همین الان داره.
و توی خود اینستا هم هر روز دنبالش میکنم
ولی حقیقت اینه که کاری از دستم بر نمیاد، من هیچ قدرتی ندارم که حتی بخوام اونو از حس خودم نسبت بهش مطلع کنم
تنها کاری که میتونم انجام بدم اینه که اون عشق رو در قلبم نگه دارم و با ناامیدی به جلو برم که شاید در آینده وضعیت تغییر کنه.
( راستی اینم بگم که من از اون دانشگاهی که با هم همکلاسی بودیم اومدم بیرون یعنی انتقالی گرفتم و الان اومدم شهر خودمون اراک و الان فقط story اینستاگرام تنها نقطه اتصال من به اونه).

یه بار داستانی شنیدم در مورد این بود که اگه قرار باشه یه نفر به عشقش برسه پس میرسه ولی کی؟ نمیدونم…
خلاصه این بود بخشی از داستان crush من که خواستم با شما در میون بذارم.
ببخشید که اگه طولانی شد و حوصلتون سر رفت، آخه گفته بودید هر چه دل تنگت میخواهد بگو، منم گفتم.
البته این نشون از علاقه قلبی من به شما داره
نمیدونم چرا ولی احساس راحتی با شما میکنم
و بعد از گفتم این حرفا کمی آروم تر شدم.

پ ن :راستی یه چیز دیگه هم که ته دلم بود و میخواستم به شما بگم اینه که
من فهمیدم شما قبلا استاد دانشگاه بودید و ریاضی تدریس میکردید و شانس رفتن به خارج از کشور رو داشتید و بنا به دلایلی ناخواسته دیگه تدریس نمی کنید؛ نمیدونم این حرف من به شما قوت قلب میده یا نه ولی من شما رو این طوری که هستید بیشتر دوست دارم ( کسی که دیگه استاد دانشگاه نیست یا شایدم به خاطر کینه ای که نسبت به اساتید دارم).
خلاصه این طوری خیلی بهترید
و حتما کسای دیگه ای هم تو دنیا هستن که شما رو همین طوری دوست دارن.
ارادتمند شما

32 سال، دانشجوی ارشد، خانواده ی سنتی
شغل و تحصیلات و اینکه طرفم مثل خودم فکر کنه برام خیلی مهمه، ولی متاسفانه تا به حال تا به چنین فردی آشنا نشدم. خیلی خواستگار داشتم که شاید از نظر بقیه عالی بودن ولی همون دفعه ی اول رد کردم، چون مطمینم مسایل مهم فکری ما با هم فرق داشت. البته خیلی مسایل دیگه هم برای من وقتی که بیشتر هم سنای من به ازدواج فکر می کردن، با وجود زندگی در شهری کوچک و داشتن پدری معتاد و اوضاع مالی بد، شرایط ازدواج رو سخت تر می کرد. تقریبا تا قبل 26 سالگی اصلا به ازدواج فکر نمی کردم. پدرم به بدترین شکل با اوردوز فوت کرد. من و خانواده ی خیلی موفقم کوچکترین شباهتی به پدرم نداریم ولی قضاوت بدون شناخت افراد این کار رو سخت می کنه. مخصوصا برای افرادی مثل ما که ازدواج شون به شکل سنتیه.

۲۶ لیسانس. خانواده معمولی دارم. نه ستنی بیش از حد نه مدرن.

باید اعتراف کنم که منم عاشق هوش طرف مقابل میشم و کراش هم داشتم عاشق شخصی شده بودم که افسردگی شدید داشت تا جایی که چند بار دست به خودکشی هم زده بود ولی همچنان دیوانه وار دوست داشتمش حتی همین الان هم نمیتونم بگم دوستش ندارم دیگه.. دیگه عشق‌هایی که به استادام داشتم بماند….

معیارم برای ازدواج شاید خیلی پوچ باشه تا حالا انقدر دقیق نشده بودم
ولی متاسفانه چون خودم قد بلند هستم اولین چیزی که در طرف میبینم قد و هیکلش هست و اگر اون به من نخوره کلا دیگه نمیتونم بهش فکر کنم..‌ بعد از اون مسئولیت پذیر بودنش در کار و زندگیش. ‌ کاری بودنش.. مهربان و ملایم باشه… به من آزادی بده حقوق زنان رو پایمال نکنه… علاقه‌های مشترک داشته باشیم.. کتاب خون باشه.. عاشق حیوانات باشه.. خسیس نباشه.. اولویتش همسرش باشه..ملاحظه کار باشه.. منطقی باشه .. اعتقادات خیلی محکم نداشته باشه مثلا خیلی لامذهب نباشه که نتونه یه آدم مذهبی رو تحمل کنه یا برعکس در کل تعادل داشته باشه در کارهاش..