«بچه خلاق، کنجکاو و سالم‌تر با مهارت‌های قرن ۲۱امی می‌خواهید؟ بگذارید بچه‌ها بازی کنند.» این عنوان یه مقاله از سایت آکادمی طب کودکان آمریکاست که ۲۹ مرداد ۹۷ منتشر شده. این مقاله می‌گه قوی‌ترین روش‌های یادگیری بچه‌ها فقط توی کتاب‌خونه‌ها و کلاس‌های درس نیست؛ بلکه می‌تونه توی اتاق و زمین بازی باشه.
بازی کردن بچه‌ها نه تنها چیز بی‌فایده و بیهوده‌ای نیست، بلکه باعث رشد مغز و شکل گرفتن مهارت‌ها میشه و راهی برای مقابله با اثرات منفی استرسه. علاوه بر این بازی کردن باعث ایجاد رابطه نزدیک بین والدین و بچه میشه.
اهمیت بازی کردن اون‌قدر زیاده که این آکادمی معتقده پزشک‌ها باید توی نسخه‌هایی که واسه بچه‌ها تجویز می‌کنن، بازی کردن رو هم بنویسن. بازی کردن بچه‌ها با والدین و هم‌سالان باعث رشد مهارت‌های قرن بیست و یکمی‌ای مثل مهارت‌های اجتماعی، احساسی، زبانی و شناختی میشه که همه‌شون برای دنیای رقابتی‌ای که به هم‌فکری و خلاقیت نیاز داره، لازمه.
بازی کردن بچه‌ها
در یه تحقیقی وقتی به بچه‌های ۳ تا ۴ ساله که برای ورود به پیش‌دبستانی اضطراب داشتند، اجازه داده شد ۱۵ دقیقه با معلم‌ها و هم‌سالان‌شون بازی کنن، اضطراب‌شون ۲ برابر نسبت به بچه‌های دیگه کمتر شد.
دقت کنیم بازی کردن باید با میل و درخواست بچه باشه و از همون ماه‌های اول زندگی بچه شروع بشه. بازی کردن با والدین و هم‌سالان بهتر از بازی کردن تنهاییه. سعی کنیم بچه‌ها هر روز فعالیت فیزیکی داشته باشن.
نکته‌ای که خیلی مهمه، اینه که اصلاً نیاز نیست اسباب‌بازی بچه‌ها گرون‌قیمت باشه؛ همین که بتونن مثلاً یه مکعب رو روی یه مکعب دیگه بذارن، کافیه یا اگه خندید، ما هم جواب خنده‌ش رو بدیم!
بازی کردن بچه‌ها
واقعیت اینه که استفاده از مدیا مثل تلویزیون، بازی‌های کامپیوتری، موبایل و تبلت بچه‌ها رو تا حد خیلی زیادی از بازی کردن معمولی و فیزیکی توی محیط خونه یا بیرون دور می‌کنه. از طرف دیگه توی سالهای اخیر پدر و مادرها به جای اینکه بذارن بچه‌هاشون بازی کنن، اون‌ها رو بدون اینکه علاقه‌ای داشتن باشن، به کلاس‌های زبان انگلیسی، محاسبات ذهنی، آموزش چرتکه و… می‌فرستن؛ یعنی نمی‌ذارن بچه‌ها بچگی کنن و زود بزرگ‌شون می‌کنن. یه نمونه آشکار، ویلیام جیمز سیدیسه.
ویلیام جیمز سیدیس
مادر ویلیام، پزشک و پدرش روانشناس بود و معتقد بودن که مغز انسان رو هم مثل عضلات بدن میشه پرورش داد و تقویت کرد. واسه همین از همون روزهای اول تولدش، به شکل بی‌رحمانه و گسترده‌ای روزانه چندین ساعت شروع به یاد دادن حروف الفبا بهش کردن.
توی ۱۸ ماهگی می‌تونست نیویورک‌تایمز بخونه. به جای شعرها و قصه‌ها و بازی‌های کودکانه، بهش جغرافیا و هندسه و زبان یاد می‌دادن. تا سن ۸ سالگی ۸ تا زبان زنده یاد گرفت. توی همین سن بعضی وقت‌ها به طور ناگهانی و بدون دلیل می‌خندید و واکنش‌های عصبی از خودش نشون می‌داد.
توی ۱۱ سالگی وارد دانشگاه هاروارد شد. ۱۲ سالگی شروع به تدریس توی همون دانشگاه کرد. توی ۱۴ سالگی می‌تونست برای دانشمندان اون موقع درباره مفاهیم پیچیده علم مثل امکان زندگی در مریخ سخنرانی کنه. کم‌کم فهمید بلد نیست با مردم ارتباط برقرار کنه و همه دارن ازش فرار می‌کنن. از پدر و مادرش به خاطر روش تربیتی‌شون متنفر و خودش رو گم و گور کرد تا اینکه سال ۱۹۴۴ توی یه مسافرخونه و در سن ۴۶ سالگی و در اوج فقر مالی به خاطر ذات‌الریه از دنیا رفت.
این قدر از پدر و مادرش که زندگی و مغزش رو نابود کرده بودن، متنفر بود که حتی به ارثیه هنگفتی که براش باقی گذاشته بودن، دست نزد.
پیشنهاد می‌شود بخوانید:
معرفی کتاب دانشنامه قاعدگی و انیمیشن کمل برای بچه‌ها
آیا دروغ گفتن بچه‌ها چیز بدی است؟
خیلی از پدر و مادرهای امروز هم شاید نه به این شدت، ولی این‌جوری هستن. دوست دارن بچه‌شون نخبه و دانشمند بار بیاد و بچه رو از اون دنیای کودکانه‌ش محروم می‌کنن. بعضی پدر و مادرها هم آرزوهای برآورده نشده خودشون رو می‌خوان از طریق بچه‌هاشون برآورده کنن. مثلاً چون خودشون دوست داشتن ساز زدن یاد بگیرن و نتونستن، بچه‌شون رو بدون اینکه هیچ علاقه‌ای داشته باشه، می‌فرستن آموزشگاه موسیقی. چند وقت پیش یه دختر ۵ ساله رو تلویزیون نشون می‌داد که پدر و مادرش بهش شاهنامه یاد می‌دادن! آخه اون بچه از «خروش از خم چرخ چاچی بخاست» چی می‌فهمه؟!
بذارین بچه‌ها از بازی‌هاشون لذت ببرن و شاد باشن. وقت واسه یاد گرفتن و دانشمند شدن و کارآفرین شدن و ثروت‌مند شدن‌شون زیاده. بذاریم بچه‌ها فقط بچگی کنن. بازی کردن یکی از بهترین کارهاییه که می‌تونین واسه بچه‌هاتون انجام بدین. بازی هم واسه بچه‌ها هم واسه والدین مهمه؛ چون حال خوش موقع بازی می‌تونه ارتباط‌شون رو قوی کنه.
نظر شما چیه؟ از این جور پدر و مادرها توی اطرافیان‌تون دارین؟ اگه به روانشناسی علاقه دارین، می‌تونین پست جدیدترین مقالات روانشناسی رو بخونین.
لینک ثابت: https://panevis.ir/?p=2242
منبع: +
اگر می‌خواهید از انتشار نوشته‌های بعدی پانویس باخبر شوید، می‌توانید به طور رایگان، مشترک خوراک پانویس، اینستاگرام من و یا کانال تلگرام پانویس شوید و یا برای اشتراک ای‌میلی، ای‌میل خود را در کادر زیر وارد و ثبت کنید:
دقت داشته باشید که برای فعال‌سازی اشتراک ای‌میلی، باید ای‌میلی که از طرف وبلاگ برای‌تان فرستاده می‌شود را تأیید کنید.
با تشکر از شما بابت مقاله خوبتون.
یک سوالی داشتم و اون اینکه آیا بازی های موبایلی هم شامل این موارد میشه؟
برادرزاده 4 سالهای دارم که در کنار بازی کردن با هم سن و سالانش روزانه چند ساعتی هم با گوشی مشغوله و سرگرم بازی هستش.
آیا ان نوع بازیها مشکلی ندارن؟
منظور از بازی کردن، بازی‌های فیزیکی و بدنیه؛ نه بازی‌های کامپیوتری.
آکادمی طب کودکان آمریکا می‌گه بچه‌های ۲ تا ۵ سال، حداکثر یه ساعت در روز کارتون ببینن یا با موبایل ور برن. تازه والدین باید برنامه‌های خیلی باکیفیت از لحاظ محتوا انتخاب کنن و خودشون هم کنارشون بشینن و عکس‌العمل‌شون رو بسنجن و کمک کنن تا بچه‌ها چیزی رو که می‌بینن، متوجه بشن. علاوه بر این، چیزهایی که توی کارتون هست رو توی زندگی بچه‌ها هم به کار ببرن.