تفاوت will و be going to در زبان انگلیسی

چند روز پیش، در کارگاهی با عنوان «آسیب‌شناسی یادگیری زبان انگلیسی در ایران» در دانشگاه صنعتی کرمانشاه شرکت کردم. با وجود اینکه عنوان کارگاه، «آسیب‌شناسی یادگیری زبان انگلیسی» بود، اما مطالبی که در آن بیان شد، ارتباط چندانی با عنوان کارگاه نداشت. در واقع، مدرس کارگاه، بحث را با آموزش فونتیک شروع کردند. بعد از آن به تفاوت‌های تلفظ انگلیسی بریتانیایی و انگلیسی آمریکایی اشاره کردند و در پایان هم گرامر جمله‌های مجهول و جمله‌های شرطی را توضیح دادند.

یکی از مواردی که در این کارگاه بیان شد، استفاده از will و be going to برای بیان زمان آینده در زبان انگلیسی بود که برایم تازگی داشت؛ به خاطر همین بعد از کارگاه خودم هم نگاهی به کتاب گرامر

Understanding and Using English Grammar

انداختم و بیشتر در مورد آن مطالعه کردم. در زیر با کاربرد آن‌ها و تفاوت آن‌ها آشنا می‌شویم.

هنگامی که بخواهیم یک پیشگویی را بیان کنیم، هم از will و هم از be going to می‌توانیم استفاده کنیم. به عنوان مثال دو جمله زیر را ببینید:

a. According to the weather report, it will be cloudy tomorrow.
b. According to the weather report, it is going to be cloudy tomorrow.

بنابراین وقتی بخواهیم یک پیشگویی را بیان کنیم؛ یعنی بخواهیم ادعایی در مورد چیزی که فکر می‌کنیم در آینده اتفاق می‌افتد یا درست از آب در می‌آید، هم از will و هم از be going to می‌توانیم استفاده کنیم؛ پس دو جمله بالا هیچ تفاوتی از لحاظ معنی و مفهوم با یکدیگر ندارند. با وجود این، will و be going to تفاوت‌هایی هم با یکدیگر دارند.

تفاوت بین will و be going to

۱. اگر قصد بیان یک نقشه قبلی، یعنی چیزی که از قبل برای آن مقدمه‌چینی و برنامه‌ریزی کرده‌ایم، داشته باشیم، فقط باید از be going to استفاده کنیم. به عنوان مثال، مکالمه زیر را در نظر بگیرید:

A: Why did you buy this paint?
B: I’m going to paint my bedroom tomorrow.

در این مکالمه، گوینده B یک نقشه قبلی دارد. در واقع، هفته پیش او تصمیم گرفته است که اتاق خوابش را رنگ کند. او می‌خواهد فردا آن را رنگ کند. به یک مثال دیگر توجه کنید:

A: Are you busy this evening?
B: Yes. I’m going to meet Jack at the library at seven. We’re going to study together.

در این وضعیت، فقط باید از be going to استفاده کنیم؛ چون گوینده B از قبل برای درس خواندن برنامه‌ریزی کرده است؛ پس برای بیان یک نقشه قبلی در زمان آینده، نباید از will استفاده کنیم.

۲. اگر قصد بیان رضایت و میل در زمان آینده را داشته باشیم، باید از will استفاده کنیم. مثال زیر را در نظر بگیرید:

A: The phone’s ringing.
B: I’ll get it.

در این مکالمه، گوینده B می‌گوید که «من مایلم و خوشحالم می‌شوم که تلفن را بردارم». او از قبل در کمین جواب دادن به تلفن ننشسته است. در واقع او در همان لحظه زنگ خوردن تلفن تصمیم می‌گیرد که تلفن را بردارد. به عنوان یک مثال دیگر، مکالمه زیر را در نظر بگیرید:

A: I don’t understand this problem.
B: Ask your teacher about it. She’ll help you.

در این مکالمه، گوینده B درباره رضایت و میل معلم برای کمک کردن به گوینده A مطمئن است؛ بنابراین استفاده از be going to در اینجا مناسب نیست و باید از will استفاده کنیم.

می‌توان گفت که will برای بیان تصمیماتی که در همان لحظه گرفته می‌شود، به کار می‌رود. به عنوان یک مثال ساده، فرض کنید یکی از دوستان‌تان شما را در خیابان می‌بیند و از شما می‌پرسد که کجا دارید می‌روید و شما می‌گویید که مثلاً دارید به سینما می‌روید. آنگاه اگر ایشان بخواهد بگوید که با شما می‌آید، باید از جمله

I’ll come, too

استفاده کند؛ چون این تصمیم را بدون برنامه‌ریزی قبلی و در همان لحظه گرفته است.

در پایان به راحتی می‌توان نتیجه گرفت که نوشتن جمله‌هایی مثل

In Section 2 we will prove that…

در مقاله‌های انگلیسی از لحاظ گرامری، درست نیست؛ چون معنی این جمله می‌شود: «همین الان و بدون برنامه‌ریزی قبلی، تصمیم گرفتیم که در بخش ۲ هم ثابت کنیم که…».

آیا تا به حال این نکات را در نوشته‌های‌تان به ویژه در نوشتن مقاله‌های دانشگاهی رعایت کرده‌اید؟ آیا فکر می‌کردید که چنین تفاوت‌هایی در مورد will و be going to وجود داشته باشد؟

اگر می‌خواهید از انتشار نوشته‌های بعدی پانویس باخبر شوید، می‌توانید به طور رایگان، مشترک خوراک پانویس، اینستاگرام و یا کانال تلگرام پانویس شوید و یا برای اشتراک ای‌میلی، ای‌میل خود را در کادر زیر وارد و ثبت کنید. دقت داشته باشید که برای فعال‌سازی اشتراک ای‌میلی، باید ای‌میلی که از طرف وبلاگ برای‌تان فرستاده می‌شود را تأیید کنید.

منبع: +
لینک ثابت: https://panevis.ir/?p=1004