رابین‌هود علم؛ دانشجویی که ۵۰ میلیون مقاله را دزدید و رایگان روی سایتش گذاشت!

منم موافقم

سلام،
به نظر بنده باید از خودمون 3 سوال بپرسیم.
بپرسیم 1. قانون کجای اخلاق قرار دارد؟ 2.سیاست کجای قانون و اخلاق قرار داره؟ 3.آیا ما اخلاقی زندگی میکنیم یا سیاسی؟ یا هردو؟
فکر کنم هممون بر این باوریم که قانون بد از بی قانونی بهتر است. اگر این باور را داشته باشیم رعایت قانون، حکمی اخلاقی میشود چون اخلاق همیشه سمت خوب، بهتر و بهترین را میگیرد. اگر قانون بهتر است؟ پس باید بپذیریم که رعایت قانون کاری اخلاقیست پس نقض آن هم بی اخلاقی محسوب میشود. این جواب پیشنهادی من بود به سوال اول
حالا سوال دوم سیاست چه ارتباطی با قانون و اخلاق دارد؟ سیاست چون مبتنی بر منافع فردی و اجتماعی است تابع قوانین منطقه ای و کشوری است و موقتا میتواند تابع معاهدات و توافقات فراملیتی باشد یا نباشد. اما این سیاست آیا اخلاقی هم هست؟ دو دیدگاه در این زمینه وجود دارد دسته ای که نگاهشون به سیاست و فعالیت سیاسی بر اساس منافع ظاهری فردی، حزبی یا جمعی کشوری است که نمایندگیش را به عهده دارند. و به قول معروف ادبیات سیاسی، هدف وسیله را توجیه میکند (که اکثر قریب به اتفاق سیاستمداران حاضر جهان از این دسته هستند). دسته ای دیگر هم به منافع حقیقی انسانها اعتقاد دارند و دیدگاه اومانیستی دارند و سیاست را برخورد حکیمانه و اخلاقی با مجموع قضایا و جریانات میدانند با موضوعات مشترک همه ی انسانها نه فقط خودشان، حزبشان، کشورشان بلکه همه ی انسانها حتی رقیبانشان، که نمونه های کمی از این دسته هستند مانند گاندی، ماندلا و …
اگر با جواب این دو سوال موافق باشیم، میتوانیم دقیقتر این مساله را تحلیل کنیم.
قانون نوشته ای در دنیا وجود دارد به اسم قانون کپی رایت، بر اساس جواب سوال اول پس رعایت این قانون اخلاقی است و نقضش غیر اخلاقی. ممکن است سوال شود ما این قانون را نپذیرفته ایم پس میتوانیم آ ن را نقض کنیم، با یک مثال ساده متوجه میشویم که چنین حقی نداریم مانند این میماند که عده ای مشغول بازی والیبال هستند و قوانین مشخص و تعریف شده ای برای خودشان دارند ما چون قوانین آنها را نپذیرفته ایم به خودمان حق بدهیم که وارد بازی آنها بشویم و قواعد بازی را هم نقض کنیم خب طبیعتا آنها از ما شاکی میشوند و ما را جریمه و اخراج میکنند. به عبارتی نمیشود قانون دیگران را نقض یا اصلاح کرد اما میشود آن را نپذیرفت یا قوانین دیگری برای تشکیلات (خود ساخته) وضع کرد ( مثلا من انتشاراتی تاسیس کنم و مجانی یا با هزینه ی کم مقالات یا کتابها را در اختیار دیگران قرار بدهم).
سوال دیگری پیش می آیدو آن اینکه دیگران خیلی موارد را نقض کرده اند. معاهدات را زیر پا گذاشته اند و خلف وعده ی سیاسی داشته اند چرا ما نباید داشته باشیم؟، اینجاست که باید به سوال سوم پاسخ بدهیم که آیا ما میخواهیم اخلاقی زندگی کنیم، سیاسی زندگی کنیم یا هردو؟ اگر قصد داریم اخلاقی زندگی کنیم که جواب اخلاق مشخص است خلف وعده دیگران در موارد دیگر، جوازی برای بی اخلاقی من صادر نمیکند. اگر بخواهیم سیاسی از نوع دسته ی اول برخورد کنیم جواب هست بله منطق سیاسی حکم میکند که از فرصت استفاده ی بهینه را بکنیم و اگر دیگران جای دیگر میتوانند و نقض میکنند ما هم اینجا میتوانیم و نقض میکنیم. اگر میخواهیم زندگی هم اخلاقی و هم سیاسی داشته باشیم یعنی باید سیاستمدار اخلاق مدار باشیم که در این صورت هم، باز مجاز به بهم ریختن سیستمی که نقشی در ایجاد آن نداشتیم نیستیم. پس اگر این موارد را بپذیریم راهی برای دور زدن این قاعده نداریم،
کپی بدون اجازه از نظر اخلاق مدار= بی اخلاقی کپی بدون اجازه از نظر سیاستمدار دسته ی اول که جریان غالب هم هست= عین کار درست

با این استدلال و این دیدگاه تا وقتی که قانون همین باشد همین حکم هم ثابت است، اما من میتوانم این قانون را نقد کنم میتوانم از آن ایراد بگیرم، میتوانیم پیشنهاد به تصحیح آن بدهم ، میتوانم آن را قبول نداشته باشم و با آن مبارزه کنم و حتی میتوانم آن را شخصا اجرا نکنم و بپذیرم که بی اخلاقی کردم اما نمیتوانم این بی اخلاقی را مادام که اخلاق مدار هستم توجیه کنم. مگر اینکه جمعا اعتقاد داشته باشیم که این قانون مضر و ظالمانه است و باید عوض شود که در این صورت هم، حکم اخلاقی آن ساقط میشود و باید نافرمانی مدنی کرد و شخصا تاوان آن را پرداخت کرد نه اینکه فقط از مضایای ظاهری نقض آن نفع ببرم و هیچ تاوانی نپردازم که اگر اینطور شد باز هم در دام بی اخلاقی افتاده ام.
همه ی ما در برهه ای از زندگیمان درگیر کار علمی و انتشار آن در قالب گزارش یا چاپ مقالات بودیم و یا هستیم. ساماندهی، صفحه آرایی، تنظیم، هماهنگی با صدها و هزاران مجله، هماهنگی بت هزاران و میلیونها پژوهشگر، تر و تمیز کردن، رعایت فرمت، خوانا کردن، رسمی کردن کار، ضمانت و امانتداری،زیبا سازی، بازبینی، مکاتبه، … همه ی اینها رو هزاران کارمندی انجام میدن که در این انتشاراتی ها مشغول کار هستند. اگر هرکدام از ما سالهای معدودی از زندگی را به این کار اختصاص دادیم و یا میدهیم اینان و مدیرانشان کل زندگیشان را به این کار اختصاص دادن پس طبیعیه که مساله برای آنها بسیار حساستر از ما باشد. حقوق هزاران کارمند و هزینه های دیتابیس و … ودر مواردی چاپ، تشکیلات وسیع با منابع مالی زیاد را میطلبدکه این خود نشان میدهد قانون ایجاد شده بیجا نیست که بشود با آن مبارزه کرد. من هم به عنوان یک استفاده کننده ی معمولی اعتقاد دارم هزینه ی ارایه شده برای مقالات زیاداست و اعتقاد دارم در صورت امکان باید کاهش یابد.
و اگر میشد هزینه ی انتشار را نهادهای بین المللی مانند یونسکو یا … بر عهده میگرفتند و کشورها هر سال به این نهادها کمک میکردند و رایگان میشد.
سوال اساسی اینجا پیش می آید، خب من میخواهم اخلاقیات را رعایت کنم ولی تنها یک گزینه دارم!!!
اگر من کار پژوهشی میکنم و نیاز مبرم به آخرین گزارشات علمی و مقالات دارم و میخواهم اخلاق را حفظ کنم اما بواسطه ی تحریمهای بین المللی امکان دسترسی و یا خرید مقالات و پرداخت هزینه در کشور من وجود ندارد یا اگر باشد هزینه های واسطه ها را هم باید تقبل کنم و با توجه به سطح پایین درآمدها در این کشور در مقایسه با درآمدهای بین المللی و تعداد زیاد منابع و مقالاتی که نیاز هست و هزینه ی بالا، دلسردی پژوهشی به دنبال دارد و در یک کلام منصفانه و به دور از خودخواهی ببینم که آفت آن برای من بسیار بیشتر از آفتی است که برای صاحبان حق دارد و هیچ راه دیگری هم ندارم … چه باید کرد؟
این سوال را هرکسی خودش باید به خودش جواب بدهد. در اضطراری اینچنین اگر منی که زندگی اخلاق مدار دارم از روی اضطرار بسیار زیادو استیصال (در حالیکه تمام راهها را امتحان کرده ام و بی نتیجه بوده است) قانونی را شکستم حداقلش این است که باید بپذیرم که عملی غیر اخلاقی انجام داده ام و به هیچ روی نباید توجیه کنم، به هیچ روی، چون این نپذیرفتن، توجیه و فرافکنی آفت بسیار بزرگتری است که اگر دامنمان را بگیرد (که متاسفانه گرفته است) دیگر هیچ مانعی برای رسیدن به خواسته های درست و غلطمان نمی ماند.
حال بعد از پذیرفتن این خطا (که از روی استیصال بوده) در عوض با کیفیت بخشی به کارهای علمیم دینم را به جامعه ی جهانی ادا کنم، و یا به طرق دیگر در صدد جبران برآیم و یا حداقل آن را ترویج نکنم و به عنوان نسخه ای درست و مناسب برای همگان معرفی نکنم و نسخه ی فردی را تعمیم ندهم.
اما اگر سیاسی فکر میکنم آنهم از دسته ی اول سیاستمدارها، نیازی نیست به این مقولات اصلا فکر کنم، سنگ مفت گنجشک مفت ضرر کرد هرآن کس که نخورد.
(این فقط یک نظر شخصی بود)
و پوزش بابت تصدیع و طولانی شدن